Verbinding op afstand
Midden in de nacht bliept mijn telefoon. Ergens in de verte hoor ik het, maar het dringt niet echt tot mij door. ’s Ochtends zie ik dat ik een video-oproep gemist heb. Het is een oproep van zuster Mary Anne, van één van de tehuizen in Sri Lanka, waar ik namens de Stichting Ayubowan contactpersoon voor ben. Dat is raar want in verband met het grote tijdverschil sturen we eerst tekstberichtjes en nooit direct een video-oproep. Het geeft mij een onbestemd gevoel.
Ik stuur haar een bericht met de vraag hoe het met haar gaat en hoe de situatie in haar regio in Sri Lanka is. Al snel krijg ik een bericht van haar terug. Het gaat goed met haar, maar de situatie is absoluut niet oké. De lockdown is deze week iets versoepeld. Naast de supermarkt en apotheek zijn nu weer meer voorzieningen open. Ze is meteen naar de bank in het dorp geweest om te checken of de sponsorgelden aangekomen zijn. Dat is het geval en daar is ze blij mee. Maar ze hebben de bank weer gesloten, want één van de bewakers heeft covid. Ze denkt dat het niet lang zal duren voordat regio’s weer in lockdown zullen gaan. Ze weet niet wat te doen, ze legt alles in de handen van God.
Haar radeloosheid en angst is voelbaar in haar bericht, ik voel mij machteloos. We zijn verbonden op afstand, allebei leven we in een wereld, die in de ban is van een pandemie. Maar de situatie van het stadium van de pandemie is zo anders. Het raakt mij diep. Het talent van de ‘positivo’, dat eigenlijk altijd als vanzelfsprekend bij mij aanwezig is, wordt hier keihard onderuit geschopt. Ik weet het even ook niet meer…
Op zoek naar rust
Ik trek mijn bergschoenen aan en ga naar buiten. Het enige wat ik wil is doelloos lopen en verder even helemaal niks. Ik heb behoefte aan rust en stap stevig door. De auto’s razen langs mij heen, wat nou rust. Pas in het buitengebied lukt het mij om wat te vertragen, ik sta stil en sluit een moment mijn ogen. Wat fluiten de vogels mooi, het voelt of ik naar een privéconcert aan het luisteren ben. Ik grinnik om mijn gedachte, want eigenlijk is dat ook gewoon zo. Niemand anders luistert hier op dit moment naar deze vogels. Ik open mijn ogen en zoek de vogels in de bomen.
Na een tijdje loop ik verder en ga op weg naar mijn favoriete steiger, daar aangekomen ga ik zitten.
Niksen
Voor mijn gevoel zit ik hier uren te niksen. Ik staar alleen wat in het niets. Gedachten komen en gedachten gaan totdat het stil is in mijn hoofd. Dan merk ik dat de stilte ook hoorbaar is in de natuur, er is alleen het ruisen van de wind. Niet veel later trekt het geluid van een vliegtuig mijn aandacht. Vliegtuigen, vorig jaar stonden ze opeens aan de grond. De wereld werd letterlijk stilgezet. Na de eerste coronagolf is de wereld weer aangegaan en in elk werelddeel heeft dat aangaan een ander tempo.
Vertrouwen
Op weg naar huis zie ik in de sloot waterlelies. Sommige staan open en bloeien. Andere zijn nog in de knop, die gaan nog bloeien. Wat is dat hoopvolle belofte van de natuur. De ‘positivo’ in mij komt tot rust en voelt vertrouwen. Het komt goed. Wat goed zal inhouden, weet ik nog niet, de tijd zal het leren. Misschien wordt het anders, maar het komt goed. Ik maak een foto van de waterlelies en app de foto naar de zuster in Sri Lanka. Een foto, die voor mij symbool staat voor hoop. Meteen krijg ik een berichtje terug: ‘Thank you dear’ en een smiley met een kus.
